της Λίνας Πατσιούρα
Νομίζω ότι κάθε γονέας θα ήθελε να είναι σοφός και μάλιστα να είναι σοφός πριν ακόμη γεννηθεί το παιδί του. Και να το μεγαλώσει χωρίς λάθη , χωρίς ανεπάρκειες, χωρίς αμφιβολίες. Αυτό όμως δεν γίνεται και δεν θα μπορούσε και να γίνει. Αυτό που μπορεί να γίνει και γίνεται είναι να καλλιεργηθεί και να γίνει ένας σοφός ή έστω σοφότερος γονιός κάποια στιγμή στην ζωή του. Έχει χρόνο μπροστά του. Από την στιγμή που γινόμαστε γονείς, για όλη μας την ζωή γονείς θα είμαστε. Τι χρειάζεται να κάνει λοιπόν κάποιος γονιός για να γίνει σοφός;; Αναπτύσσεται προσωπικά, καλλιεργείται, μαθαίνει, προχωρά. Αναστοχάζεται, σκέφτεται και ξανασκέφτεται πάνω σε αυτά που κάνει ως γονιός, σκέφτεται πως αλληλεπιδρά με το παιδί του, προβληματίζεται. Αλλάζει την οπτική του, μπαίνει στην θέση του παιδιού του όταν εξετάζει τα δεδομένα, όταν λύνει προβλήματα που προκύπτουν, όταν παίρνει αποφάσεις για το παιδί του. Ρυθμίζει τα συναισθήματά του, τα αναγνωρίζει, τα αποδέχεται, τα διαχειρίζεται. Μαθαίνει από τις εμπειρίες του, είναι ανοιχτός, μαθαίνει από τα λάθη του, διορθώνει, ξαναπροσπαθεί. Και αυτό το κάνει διαρκώς ανεξάρτητα από την ηλικία την δική ή του παιδιού του. Έτσι καταφέρνει να νιώσει στοργικός, ικανοποιημένος, επαρκής. Καταφέρνει να κάνει βίωμα τι σημαίνει αποδοχή και αγάπη χωρίς όρους!